آنچه واقعیتِ افزوده از ما میگیرد؛

یکی از بهترین و تاثیرگذارترین روش ها در نمایش یک ایده ی علمی-تخیلی، ساخت یک فیلم کوتاه است. در یک فیلم کوتاه، در کمترین زمان و بدون نیاز به داستان پردازی و شخصیت پردازی های پیچیده، کارگردان ایده ی اصلی خود را به تصویر می کشد. یکی از بهترین فیلم های کوتاه علمی-تخیلی، فیلم The Nostalgist است که دنیایی به ظاهر پیشرفته را به زیبایی به تصویر می کشد.

(هشدار: این متن حاوی مطالبی است که داستان فیلم را اسپویل می کند. پیشنهاد می شود قبل از خواندن این متن، این فیلم کوتاه را ببینید.)

حمله ی تند کارگردان به دنیای فناورانه ی آینده از همان لحظه ای آغاز می گردد که بیننده را با دنیایی نوستالژیک در شروع فیلم روبه رو می کند. دنیایی پر از طراوت و زیبایی که یک پدر و پسر مشغول به بازی استراتژیک شطرنج هستند. اما بسیار غافلگیر می شویم وقتی می فهمیم تمام اینها فقط فیلتری مجازی بر روی واقعیتی زشت و تاریک هستند. در دنیای خیالی فیلم، پیشرفت فناوری باعث شده است که انسان ها دیگر به اطراف خود توجه نداشته باشند. غافلگیری دوم زمانی رخ می دهد که متوجه می شویم پسر کوچولوی داستان در واقع یک ربات انسان نما است. اما وقتی خودش این موضوع را می فهمد تصمیم می­گیرد تا آن را فراموش کرده و دوباره در تصور انسان بودن زندگی کند.

فناوری های واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) در سال های اخیر پیشرفت های بسیار زیادی داشته است و پیشبینی ها از فراگیر شدن این فناوری ها در آینده ای بسیار نزدیک خبر می دهند. به خصوص در صنعت بازی، تبلیغات و حتی گردشگری. اما سناریوی فیلم نوستالژیست چقدر محتمل است؟ آیا ممکن نیست که فناوری “واقعیت افزوده” به جای افزودن به واقعیت، آن را از ما بگیرد؟ آیا همه ی افراد یک جامعه به یک میزان می توانند از خدمات واقعیت افزوده بهره مند شوند؟

— احسان صفاری

— پژوهشگر ربات های خیالی